درمان وزوز گوش

وزوز گوش چیست؟

وزوز گوش (tinnitus) یا زنگ در گوش، احساس شنیدن زنگ، وزوز، خش خش، جیک جیک، سوت یا صداهای دیگر است. نویز می تواند متناوب یا پیوسته باشد و می تواند از نظر بلندی متفاوت باشد.

درمان های مورد استفاده در دنیا برای وزوز گوش

چندین روش درمانی تثبیت شده برای بیمارانی که با وزوز شدید و مزمن دست و پنجه نرم می کنند وجود دارد. این ابزارها می تواند تأثیر و بار وزوز گوش را به حداقل برساند.

هدف اصلی برای تمام گزینه‌های درمان وزوز گوش که در حال حاضر در دسترس هستند، کاهش بار درک شده از وزوز گوش است که به بیمار اجازه می‌دهد زندگی راحت‌تر، بدون محدودیت و رضایت‌بخش‌تری داشته باشد. در حال حاضر هیچ درمان علمی ثابت شده ای برای اکثر موارد وزوز مزمن وجود ندارد. با این حال، ابزارهای عالی برای کمک به بیماران برای مدیریت شرایط وجود دارد. درمان هایی که شدت، حضور همه جانبه و بار وزوز گوش را کاهش می دهد.

سلامت عمومی

شدت درک شده وزوز می تواند بسته به عوامل بسیاری – از جمله سلامت کلی بیمار – در نوسان باشد. کارهای ساده ای وجود دارد که بیماران می توانند انجام دهند که ممکن است مقداری از بار وزوز را کاهش دهد. بیماران می توانند با تغییر در سبک زندگی و شرکت در فعالیت های اجتمائی شدت وزوز گوش خود را بهبود بخشند.

رژیم غذایی

یک رژیم غذایی سالم اثرات مفید بی شماری بر بدن دارد که ممکن است تأثیر وزوز گوش را کاهش دهد. یک رژیم غذایی سالم می تواند فشار خون و وزن را کاهش دهد، جریان خون را افزایش دهد، سطح انرژی را افزایش دهد و رفاه عاطفی را بهبود بخشد و همه اینها می تواند برای وزوز گوش شما مفید باشد.

بیماران مبتلا به وزوز گوش و بیماری منییر می توانند رژیم غذایی کم نمک را در نظر بگیرند، زیرا ارتباط بسیار قوی بین مصرف نمک و علائم منییر وجود دارد.

کاهش استرس

چندین مورد از گزینه های ذکر شده در بالا مزایای کاهش استرس را دارند. به طور کلی، هر فعالیتی که استرس را کاهش دهد ممکن است شدت علائم وزوز گوش را نیز کاهش دهد. علاوه بر رژیم غذایی، ورزش و معاشرت، بیماران می‌توانند راه‌های دیگر آرامش، از جمله مدیتیشن را نیز امتحان کنند.

سمعک

وزوز گوش تا حد زیادی با سطح کم شنوایی مرتبط است. افزایش دریافت و درک صداهای خارجی اغلب می تواند صدای داخلی وزوز گوش را تسکین دهد. اکثر بیماران وزوز گوش را به عنوان علامت و عارضه ای از کم شنوایی همراه دارند که به دلیل سن، آسیب طولانی مدت شنوایی یا ضربه حاد به سیستم شنوایی ایجاد می شود. طبق اجماع علمی عمومی، کم شنوایی باعث می شود که محرک های صوتی خارجی کمتری به مغز برسد. در پاسخ، مغز دچار تغییرات نوروپلاستیک در نحوه پردازش فرکانس های مختلف صدا می شود. وزوز گوش محصول این تغییرات عصبی ناسازگار است.

سمعک می تواند حجم صدای خارجی را تا حدی افزایش دهد که صدای وزوز گوش را بپوشاند. این امر درک آگاهانه وزوز گوش را دشوارتر می کند و به مغز کمک می کند تا بر صداهای بیرونی و محیطی تمرکز کند. افزایش حجم صدای خارجی نیز باعث افزایش میزان تحریک شنیداری دریافتی مغز می شود.

صدا درمانی

“صوت درمانی” یک اصطلاح گسترده است که بسته به شرایط بیمار، ممکن است به طرق مختلف استفاده شود. به طور کلی، صوت درمانی به معنای استفاده از صدای بیرونی به منظور تغییر ادراک یا واکنش بیمار به وزوز گوش است. مانند سایر درمان‌های وزوز گوش، صدا درمانی این بیماری را درمان نمی‌کند، اما ممکن است بار و شدت وزوز گوش را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. درمان های مبتنی بر صدا بر روی چهار مکانیسم کلی عمل می کنند.

پوشش: قرار دادن بیمار در معرض صدای بیرونی با صدایی بلند که تا حدی یا به طور کامل صدای وزوز او را بپوشاند.

حواس پرتی: استفاده از صدای خارجی برای منحرف کردن توجه بیمار از صدای وزوز.

عادت پذیری: کمک به مغز بیمار در طبقه‌بندی مجدد وزوز گوش به عنوان صدایی بی‌اهمیت که باید آگاهانه نادیده گرفته شود.

تعدیل عصبی: استفاده از صدایی تخصصی برای به حداقل رساندن بیش فعالی عصبی که علت اصلی وزوز گوش است.

رفتار درمانی

وزوز گوش می تواند احساسات قوی و منفی مانند اضطراب، افسردگی و خشم را تحریک کند. بیماران می توانند یاد بگیرند که واکنش های عاطفی خود را کنترل کنند و در نتیجه وزوز گوش را از پاسخ های رفتاری منفی سنگین جدا کنند. درمان‌های رفتاری، که بر واکنش عاطفی بیمار به وزوز گوش تمرکز می‌کنند، یکی از بهترین و مؤثرترین درمان‌ها برای وزوز گوش سنگین هستند. این رویکردها به طور مداوم نشان داده شده است که ناراحتی، اضطراب و افسردگی مرتبط با وزوز گوش را کاهش داده و کیفیت کلی زندگی بیماران را بهبود می بخشد.

منطق درمان های رفتاری این است که وزوز گوش «شدید» با عوارض احساسی آن تعریف می شود، نه ویژگی های صوتی آن. آنچه که این وضعیت را واقعاً سنگین می کند، واکنش های روانی و شناختی منفی بیماران در پاسخ به وزوز گوش است. هدف از درمان‌های رفتاری کمک به بیماران برای کنترل واکنش‌های رفتاری خود نسبت به وزوز گوش و در نتیجه کاهش تأثیر درک شده از این وضعیت است. بیمارانی که توجه زیادی به وزوز گوش خود دارند و فاقد تکنیک‌های مقابله با هیجان هستند، عموماً افسرده‌تر و پریشان‌تر هستند. درمان‌های رفتاری مهارت‌هایی را برای کاهش توجه درونی به وزوز گوش، بهبود مقابله و ابداع الگوهای فکری و رفتاری جایگزین ارائه می‌دهند که حواس بیماران را از وزوز گوش منحرف می‌کند.

درمان شناختی رفتاری (CBT)

این اصطلاح، درمانی عمومی است که برای رسیدگی به مسائل مختلفی از جمله وزوز گوش استفاده می شود. بسیاری از پزشکان، به ویژه آنهایی که به صراحت در مدیریت وزوز گوش تخصص ندارند، ممکن است از این اصطلاح کلی استفاده کنند. CBT به طور قابل توجهی به بسیاری از بیماران مبتلا به وزوز گوش کمک می کند.

درمان بازآموزی وزوز گوش (TRT)

یک رژیم درمانی که ترکیبی از استفاده از مشاوره سنتی CBT با مسکینگ یا پوشش صوتی مکمل، برای عادت دادن بیماران به وزوز گوش است. مؤلفه مشاوره با هدف رفع ابهام از وزوز و کمک به بیمار در طبقه بندی مجدد وزوز درک شده به عنوان یک سیگنال عاطفی خنثی است. پوشش صوتی سطح پایین بیشتر برای عادت دادن بیمار به وجود وزوز گوش استفاده می شود.

مدیریت پیشرونده وزوز گوش (PTM)

PTM یک رویکرد افزایشی برای درمان وزوز گوش است که شامل آموزش جامع بیمار، رفتار درمانی، و در صورت لزوم، صدا درمانی مکمل است.

درمان های دارویی وزوز گوش

در حال حاضر هیچ داروی مورد تایید FDA به طور خاص برای وزوز گوش وجود ندارد، و هیچ دارویی وجود ندارد که نشان داده شده باشد بیش فعالی عصبی در ریشه وزوز را درمان کند. داروها نمی توانند وزوز گوش را درمان کنند، اما ممکن است برخی از علائم شدید وزوز گوش را تسکین دهند. همه داروها برای همه بیماران موثر یا مناسب نیستند. علاوه بر این، معرفی هر دارویی می‌تواند منجر به عوارض جانبی نامطلوب شود و/یا با درمان‌های دارویی دیگری که بیمار دارد تداخل داشته باشد.

داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب

داروهایی که بیشتر در مدیریت وزوز استفاده می شود، داروهای روانگردان هستند که مسائل رفتاری مربوط به وزوز گوش را درمان می کنند. این داروها می توانند به کاهش استرس، اضطراب و افسردگی مربوط به وزوز گوش کمک کنند و بار روانی این بیماری را به حداقل برسانند. این داروها ممکن است به کاهش بار عاطفی و روانی وزوز گوش برای برخی از بیماران کمک کنند، اما به نظر نمی‌رسد که بر خود وزوز گوش تأثیر بگذارند. به صورت کلی اگر تصمیم به استفاده از دارو های موجود برای وزوز گوش خود دارید، حتما در مورد عوارض جانبی و تداخلات دارویی این داروها با پزشک خود مشورت کنید.

درمان های فیزیکی

در برخی موارد، وزوز گوش ناشی از عملکردهای فیزیولوژیکی یا اختلالات درون بدن است. در این شرایط کمتر رایج، پرداختن به علت اصلی فیزیکی می تواند علائم وزوز گوش را از بین ببرد یا به شدت کاهش دهد. در اکثریت قریب به اتفاق موارد، وزوز گوش به دلیل کاهش شنوایی ایجاد می شود و یک حس شنوایی خیالی است که توسط مغز در پاسخ به تحریک صوتی از دست رفته ایجاد می شود. با این حال، علائم وزوز گوش نیز می تواند توسط اختلالات فیزیکی در سایر نقاط بدن ایجاد شود. توجه به این نکته مهم است که این علل (و درمان‌های بالقوه) فقط برای درصد بسیار کمی از کل موارد وزوز گوش اعمال می‌شوند.

اختلالات TMJ

هنگامی که وزوز گوش ناشی از اختلال عملکرد مفصل فک (مفصل گیجگاهی فکی یا TMJ) باشد، درمان دندانپزشکی ممکن است علائم را تسکین دهد. یک متخصص فک و صورت می تواند این مشکل را تشخیص داده و برطرف کند.

انسداد در گوش

گاهی اوقات وزوز گوش می‌تواند به دلیل جرم بیش از حد گوش یا وجود جسم دیگری در تماس با پرده گوش ایجاد شود. برداشتن جسم توسط یک متخصص گوش و حلق و بینی ممکن است علائم را کاهش دهد.

آسیب های سر و گردن

آسیب شدید به سر یا گردن می تواند باعث مشکلات عصبی، جریان خون و عضلات شود که منجر به وزوز بدنی می شود. درمان آسیب فیزیکی زمینه‌ای از طریق دارودرمانی، فیزیوتراپی و… ممکن است به نوبه خود علائم وزوز گوش را بهبود بخشد. در موارد شدید، اعمال جراحی نیز ممکن است ضروری باشد. بیماران مبتلا به این آسیب ها باید با پزشک خود مشورت کنند تا بهترین روش درمانی را تعیین کند.

واکنش های اتوتوکسیک

هنگامی که وزوز گوش نشانه یک داروی اتوتوکسیک(مضر برای شنوایی) است، تغییر در نسخه ها یا برنامه دارویی ممکن است باعث تسکین شود. اکثر داروهای اتوتوکسیک تنها علائم موقتی وزوز حاد را ایجاد می کنند که پس از جایگزین کردن کامل دارو، از بین می روند. اگر نگران وزوز گوش به عنوان یک عارضه جانبی داروهای خود هستید، لطفاً با پزشک خود مشورت کنید. شما نباید بدون مشورت با پزشک خود مصرف هیچ دارویی را قطع کنید. خطرات قطع یک دارو ممکن است بسیار بیشتر از هر مزیت بالقوه باشد.

درمان های تجربی وزوز گوش

جستجو برای درمان های جدید وزوز گوش و درمان های بالقوه ادامه دارد. در اینجا برخی از درمان های پیشرفته در حال توسعه وجود دارد اما هنوز به طور کامل برای استفاده بالینی مؤثر تأیید نشده اند. چرا این درمان ها به عنوان “تجربی” توصیف می شوند؟ بیشتر درمان‌های آینده‌نگر که در زیر خلاصه شده‌اند، داده‌های اولیه امیدوارکننده‌ای را به دست آورده‌اند. با این حال، تمام این درمان‌ها هنوز در حال توسعه هستند. به زبان ساده، داده های بیشتری برای تایید ایمنی و اثربخشی این درمان ها مورد نیاز است.

تحریک مغناطیسی جمجمه ای (rTMS)

تحریک الکترومغناطیسی قوی برای کاهش فعالیت عصبی شناخته شده است. از آنجایی که اعتقاد بر این است که وزوز گوش تابعی از بیش فعالی در قشر عصبی مغز است، بسیاری از محققان معتقدند که چنین تحریکی می تواند درک و شدت وزوز را کاهش دهد. تحریک مغناطیسی جمجمه‌ای از یک سیم پیچ مغناطیسی قدرتمند و غیرتهاجمی استفاده می‌کند که با دقت در مجاورت سر بیمار قرار می‌گیرد تا پالس‌های الکترومغناطیسی را به بافت مغزی زیرین برساند.

تحریک جریان مستقیم ترانس کرانیال (tDCS)

تحریک جریان مستقیم ترانس کرانیال شکل دیگری از درمان الکترومغناطیسی غیر تهاجمی است که محققان امیدوارند بیش فعالی عصبی زیربنای وزوز گوش را به حداقل برساند. بیماران مجموعه‌ای از الکترودها را روی پوست سر خود می‌بندند که پالس‌های الکترومغناطیسی را از طریق جمجمه به بافت مغزی زیرین منتقل می‌کنند. مقدار تحریک الکتریکی بسته به تحریک پذیری عصبی در زیر هر الکترود متفاوت است. تحقیقات روی tDCS امیدوارکننده بوده است. برخی از مطالعات نشان می دهد که تا 40 درصد از بیماران از این درمان سود می برند.

تحریک عمیق مغز (DBS)

تحریک عمیق مغز در حال حاضر یک روش بالینی پذیرفته شده برای بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون، لرزش و سایر شرایط پزشکی مزمن است. این بر اساس مفهوم تحریک مغز با انرژی الکترومغناطیسی است. با این حال، بر خلاف rTMS و tDCS، DBS یک روش تهاجمی است که شامل کاشت جراحی الکترودها به طور مستقیم در مغز است. بسیاری از داده‌ها در مورد اثربخشی DBS از افرادی می‌آیند که عمدتاً درمان بیماری دیگری (مانند پارکینسون) را دریافت کرده‌اند، اما کاهش وزوز گوش را به عنوان یک مزیت محیطی گزارش کرده‌اند.

ایمپلنت های سطح مغز

برخی از دانشمندان در حال آزمایش با استفاده از ایمپلنت های سطح مغز هستند. الکترودهایی که از طریق جراحی در قسمت بیرونی مغز قرار می گیرند. مانند سایر تکنیک‌های تحریک مغز، شواهد اولیه امیدوارکننده‌ای در مورد ایمپلنت‌های سطح مغز وجود دارد، اما تحقیقات بیشتری برای شناسایی قرارگیری الکترود ایده‌آل بر روی مغز مورد نیاز است. علاوه بر این، این رویکرد به دلیل خطرات مهم مرتبط با جراحی عصبی پیچیده است.

تحریک عصب واگ (VNS)

عصب واگ از گردن عبور می کند و مغز را به قلب و دستگاه گوارش متصل می کند. استفاده از یک الکترود کاشته شده برای اعمال تحریک الکتریکی بر روی عصب واگ قبلاً در مدیریت صرع و افسردگی مؤثر بوده است. برخی از محققان معتقدند که همین عمل ممکن است به بیماران مبتلا به وزوز گوش کمک کند.